یهو مییاد و هیچ وقت نمیره. وکم کم آدم تنها به تنهاییش عادت میکنه.باهاش رشد میکنه همدمش میشه. غم تنهایی تو وجودت ته نشین میشه و رسوب میکنه. یه دفعه سر بلند میکنی و میبینی چقدر روزها فصلها سالها اومد و رفت و توی تنهایی همه روگذروندی... آدم تنها شبیه هیچکس نیست...
ارسال نظر
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیانثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.